prentje in Drenthe

'Volgens mij moet jij er even tussenuit', zegt collega M bezorgd, terwijl ze een blik werpt op de kringen onder mijn ogen. 'Ik heb voor een week een huisje geboekt in Drenthe, maar wij kunnen maar een midweek. Ga jij er lekker het weekend in.'

En zo ben ik opeens in Drenthe, nog op de snelweg, om precies te zijn. Ik heb Zus meegenomen, heel vertrouwd en zij kon ook wel een weekendje weg gebruiken. 

Vanwege alle drukte zijn we later weggegaan dan gepland. Halverwege komen we erachter dat we allebei de tomtom zijn vergeten. Zus heeft ook nog eens haar mobiel thuis laten liggen, en mijn batterij is bijna op. 'Waar moeten we er nu af?', vraagt Zus. Ik speur op Google Maps. Plop. Weg scherm. Batterij leeg. 

Eindelijk arriveren we dan toch in Dwingeloo. Plan 1: lekkere dingen inslaan. Zus vraagt waar ze de boter met zeezout kan vinden. Het AH-meisje roept haar collega erbij. Boter met zéézout? Uiteindelijk staan er vier AH-medewerkers verbaasd naar Zus te kijken. 

Dan maar boter zonder zeezout.

Zus dekt de tafel, terwijl ik de houtkachel aan de praat probeer te krijgen. Als dat is gelukt, draai ik me triomfantelijk om naar de tafel, waar een pakje op mijn bord ligt. De nieuwe Esther Verhoef, nog voor mijn verjaardag. Perfect voor een weekendje weg. Zus en ik proosten en zijn even heel blij. Met het huisje midden in het bos, met de kaarsjes, en met elkaar. Zeker met elkaar. 

De volgende ochtend huren we fietsen en rijden we uren over de hei. Het is een onhollands landschap, het doet bijna Afrikaans aan. Elk moment verwacht ik een overstekende giraffe. Of een leeuw. 

We praten over onze roots, die gedeeltelijk hier in Drenthe liggen. Opa kwam oorspronkelijk uit Ruinen voor hij naar Amstelveen verhuisde. Onze vader werd tijdens de Tweede Wereldoorlog naar Drenthe gestuurd, omdat er niet genoeg eten was om alle monden te voeren. We verbazen ons er over hoe jong hij moet zijn geweest, terwijl hij naar Drenthe liftte, in een land waar oorlog woedde. 

Midden in het bos drinken we verse bossap in een theehuisje. Ik droom weg terwijl ik kijk naar de tekst op de menukaart. Het kán zo eenvoudig zijn, allemaal. 

Zo hebben we een heerlijk weekend, Zus en ik. We bezoeken Orvelte, waar de tijd stil lijkt te hebben gestaan. Daarna spoedden we ons weer naar ons huisje. Samen zijn we afgesneden van de wereld, want we hebben ook geen bereik midden in het bos. 

Als we uiteindelijk een beetje spijtig op zondag wegrijden van het terrein, beginnen zowel mijn werk- als privé-telefoon ongeduldig te zoemen.

Ik werp nog een laatste blik achterom, naar het huisje in het bos.   

Het echte leven is weer begonnen.

prentje op het HAFF

'Ga je met Zoon naar het Holland Animation Film Festival?', vroeg een vriendin. Animatie wordt blijkbaar toch nog vaak geassocieerd met kinderen. 'Nee, met studievriendinnetje T', antwoordde ik.
'Gelukkig een volwassene gevonden die mijn liefde voor tekenfilms deelt'.

En amper een kind te vinden in de uitverkochte filmzaal. Vriendin T heeft wat voorstudie gedaan en 'O Menino e o Mundo' uitgezocht van de Braziliaanse animator Alê Abreu.
Wat een visuele traktatie. Elk volgend beeld is weer een cadeautje. De film doet me soms denken aan Fiep Westendorp, en heeft qua sfeer ook wel wat weg van Wall-E.
Maar bovenal staat het vooral op zichzelf en is volstrekt uniek.
 Hier enkele stills, maar die zijn niet te vergelijken met de filmbeleving. Kent u dat: zo'n film waarvan je niet wilt dat ie ophoudt? Om elk moment te koesteren als een klein geschenk:

Nog nagenietend lopen T en ik naar de Kunst Strip Beurs, iets verderop.
Mijn oog valt opeens op een prachtig boek van Nobrow Press, een van mijn favoriete uitgeverijen. 'Maar wil je het dan echt niet hebben, als dank voor je inspanningen deze week?', vraagt een jongen aan een meisje terwijl ze het samen doorbladeren. 'Doe maar niet', denk ik zachtjes in mijn hoofd, want ik zie dat 't het laatste exemplaar is. Spijtig legt de jongen het boek terug. Razendsnel heb ik het te pakken. 'Als jij 'm niet neemt, neem ik hem', hoor ik naast me een andere jongen zeggen.
Dromerig blader ik door het boek. Het is schitterend, maar ik heb met mezelf afgesproken minder illustratieboeken te kopen. Zou ik nou wel of niet?

'Als je klaar bent met bladeren, kun je 'm in deze tas stoppen', hoor ik vriendin T plotseling zeggen.
'Alsjeblieft. Alvast voor je verjaardag maandag'.

En terwijl we even later naborrelen, denk ik na waar ik nou het blijst mee ben, met het prachtige boek of dat ik zulke lieve mensen om mee heen heb.

Toch het laatste.

prentje en de paashaas

Vertwijfeld staar ik naar De Bak Met Paasspullen. Het is weer tijd voor het versieren van de jaarlijkse paastak, maar ik ben niet meer van de schattige dingen. Ik wil stoer. Grafisch. Maar hoe is de decoratie rondom Pasen? Lief. Zacht. Pastel. Donzig. Gele kuikens.

Schattig, kort samengevat.

Gelukkig zijn daar altijd nog de hazen. Ik hou van hazen, niet alleen met Pasen. Ooit heb ik zelf een Alice-in-Wonderland-haas in elkaar gezet, compleet met theekopje.
Of was dat nou een konijn van Alice?

O, en ik heb ooit een hazenkaart ontworpen, die mag het hele jaar in mijn rek.

Ik pik een paar hazen uit De Bak met Paasspullen, en de rest gaat weer naar boven.

Sorry kuikens.
Maybe next year.

prentje en Ketel Binkie

Ik zag 'm voor het eerst op Facebook en was meteen verliefd. 

Eindelijk een ontwerper die een van de meest lelijke keukenvoorwerpen onder handen heeft genomen, en er spannend verhaal van heeft gemaakt. Een verhaal dat leest als een jongensboek, met een donker bos in de hoofdrol en twee jongetjes die stiekem vuurtjes stoken aan de rand van een meer, op het moment dat het gaat schemeren.  

Alleen die naam al, Ketel Binkie, dan ben ik verkocht, hoor.

Tim Braams ontwierp 'm voor de Hema Ontwerpwedstrijd en Ketel Binkie kreeg vorig jaar een eervolle vermelding van de vakjury en werd tweede in de Publiekswedstrijd. 

En vandaag, op de eerste dag die bol stond van de lenteverwachtingen, gingen we 'm halen. 

(Ik denk overigens dat ie het best tot zijn recht komt in het kleine huisje aan zee, waar ik over drie weken weer naar toe mag. Juist in zo'n compacte ruimte is het fijn om je te omringen met goede ontwerpen. Niet de 'leftovers', maar spullen waar je blij van wordt. Of het nu gaat om waterkokers of theeverpakkingen. Maar eigenlijk geldt dat voor elke plek.) 

Ik tel de dagen af.   

Maar voor nu.

Op de fiets naar Utrecht. 

Dag dikke wollen winterjas.

Dag donkere zwarte winter.

Hallo nieuwe lente, de enige periode dat ik opeens van pastels hou. 

En van ijsjes op de gracht.

Waarom voelen de eerste stralen van de zon toch het lekkerst, en toveren ze de fijnste blosjes op je wangen?

Een hele stad vol voorjaarsbeloftes, met een bloemenmarkt vol lentebloesem. 

Lentegeluk voor het grijpen. 

Of het nu om zonnestralen gaat, of om fijn design voor elke beurs, zoals een ketel op een vuurtje voor een kop thee.

Als het je maar verwarmt.

prentje en de fotosessie

Eigenlijk sta ik zelf het liefst achter de camera. Nu is dat op zich natuurlijk geen probleem, ware het niet dat ik geen recente foto's van mezelf heb. En in deze fase van mijn leven met zoveel nieuwe ontwikkelingen, plannen en markten te ontdekken, is het toch wel handig om wat foto's te hebben. 
Maar ik zag mezelf niet zo snel in een fotostudio belanden. Want om eerlijk te zijn, hou ik niet zo van geposeerde foto's. Als ik Zoon of anderen fotografeer, wacht ik net zo lang met klikken tot ze niet meer poseren voor mijn camera.

Nu heb ik de mazzel dat ik een paar bijzondere mensen om me heen heb. Eentje daarvan is niet alleen mijn hardloopmaatje, maar daarnaast ook mijn kapster, kledingadviseur en bovenal een van de liefste personen die ik ken: mijn vriendinnetje Trudy. Trudy heeft al een tijdje haar eigen bedrijf: Be-uniek, met als motto het mooiste in mensen naar boven te halen. Dat kan door middel van een ander kapsel, maar ook door een kleuranalyse of een kledingadvies. Dat is allemaal al leuk, maar Trudy haalt vooral het beste in mensen naar boven doordat ze oprechte belangstelling heeft. Ik ken haar al een tijdje, en ik zie iedereen oplichten in haar omgeving. Ze straalt zelf zo hard, dat ze dit vanzelf overbrengt op de personen om haar heen. 

Terwijl we zaterdagochtend aan het hardlopen waren, vroeg ik Trudy of zij een paar foto's van me wilde maken. 'Tuurlijk', was haar spontane antwoord, 'zullen we het meteen vanmiddag doen?'

En dus rende ik vanuit de douche de straat over (ze woont praktisch tegenover me). Ik had nog net wat kleren in mijn tas gepropt en belde snel aan. 

Wat hadden we een goede middag samen. 

En ook nu blijken de fijnste foto's de minst-geposeerde, slappe lach foto's te zijn.