prentje in Berlijn, deel 2

'Ik ben jarig', zeg ik tegen mezelf als ik wakker word. 'Ik ben 40.' 'En ik ben in Berlijn.'

De zon schijnt uitbundig. We gaan buiten ontbijten, net als de rest van de Berlijners.

Vervolgens komen we als vanzelf op een heerlijk marktje terecht. Dit belooft een mooie dag te worden.

We lopen naar het Het Volkspark Friedrichshain voor de Märchenbrunnen (sprookjesfonteinen) uit 1913, gebaseerd op de sprookjes van de gebroeders Grimm. Ik ging eigenlijk voor Roodkapje, maar vind de andere beelden eigenlijk mooier. 

Dit ontroert me dan weer hevig:

We gaan een kop koffie drinken. Mijn telefoon gaat. 'Gefeliciteerd mama', hoor ik een lief stemmetje. Gelukkig gaan we snel weer verder de stad in.

We nemen de metro naar Kreuzberg. Een zeer gevarieerde wijk met leuke winkeltjes en terrassen. Op de stoep van een van de hippe winkeltjes komen we een paar Belgen tegen, ook met 100% Berlijn in hun handen. Gelaten gaan de mannen buiten op de stoep zitten, terwijl de vrouwen naar binnen gaan. Heel universeel, eigenlijk. 

De sfeer voelt een beetje zoals het Vondelpark, op een zonnige dag. 

Een straat verderop vallen we midden in een Turkse bruiloft. Begeleid door allerlei muziekinstrumenten, komt de bruid naar beneden. Ze danst met haar vader op straat. 'Dat is traditie', legt de eigenaar van een Turkse winkel ernaast, ons uit. 

Een straat verder, en een compleet andere wereld. Dat is wel typisch voor Berlijn.

Want even verderop zit de Kunstacademie, met een inpandige winkel waar wij van watertanden. Vier verdiepingen materialen. Met twee tassen vol verlaten we de winkel.

Eigenlijk zijn we nog steeds op zoek naar het 'Museum der Dinge' maar door de rare huisnummering (in hoefijzervorm) kunnen we deze niet vinden. 'It's not you, it's the numbers', zegt een aardige man die we de weg vragen.
Tot 18.55 uur blijven we zoeken, het museum sluit om 19.00 uur. Inmiddels zijn we in een straatje beland met restaurants uit alle windhoeken van de wereld.

We geven het op. Ik heb inmiddels een blaar op mijn linkervoet en we hebben flinke trek.
'Sorry dat ik geen cadeautje voor je heb', zegt Man. Ik geef hem een zoen. 'Je hebt tot vijf minuten voor sluitingstijd naar een museum lopen zoeken waar ik naar toe wilde', zeg ik. 'Dat vind ik al een cadeau op zich.
En daarnaast, ik heb een fantastische dag gehad. Hoeveel meer kan een mens wensen?'