prentje en de Winter Efteling

Toch gezwicht voor de Winter Efteling. Slecht idee? Op de radio horen we dat er acht kilometer file staat. Dat klopt, daar staan we inmiddels in. Een uur later horen we het weer. En staan we nog steeds in dezelfde file. Blijkbaar is heel Nederland op het idee gekomen dat dit een Uniek Moment is om het park te bezoeken. Op het terrein aangekomen is de parkeerplaats vol. We worden geleid naar een Noodparkeerplek, ergens onder Den Bosch. Als troost is er een treintje, die ons naar het park kan brengen. Kan, want hij vertrekt onder onze neus. Dan maar lopen, met een brullende kleuter, die zijn zinnen op het treintje heeft gezet. Tot onder onze enkels zakken we in een soort blubber. Maar we zetten door. Vlak bij de ingang gekomen vraag ik Man of hij het fototoestel heeft. Ieder die mij een beetje kent, weet dat dit voor mij een onmisbaar instrument is, zeker voor een bezoek aan de Efteling. Deze blijkt nog in de auto te liggen, omdat we ons hadden gehaast naar het treintje. Ik verzin dit niet. Man vertrekt weer richting Den Bosch.

Vorig jaar zijn we ook geweest. Een paar weken voor de kerstvakantie, toen er ongeveer 45 bezoekers waren. We wandelden rustig het park in. Ik maakte even een sanitaire stop, en toen ik terugkwam, hield Zoon een enorm wanstaltig geelgroene pluchen schildpad vast. Ik hoopte nog dat dit voor de foto was, maar de trotse blik in zijn ogen verraadde dat het anders zat. Gewonnen met eendjes vangen. Elk nummer onder een eendje correspondeerde met een prijs, en Zoon had volgens de mevrouw van de eendjes de hoofdprijs. We zullen nooit weten of hij werkelijk de hoofdprijs had, of dat deze mevrouw blij was dat ze eindelijk een klant had. Feit was dat we de hele dag met een gigantische schildpad op pad moesten, want er was geen kluisje. 'Zo voelt het dus als je twee kinderen hebt', zei ik tegen man. We moesten nu ons gezin opdelen in twee karretjes als we ergens in wilden. Verder was het een rustige jongen. Hij zeurde niet om een ijsje en zorgde voor een hoop aanspraak.

Ergens miste ik hem wel een beetje, gisteren, als we weer anderhalf uur in de rij stonden voor een attractie. Maar dan keek ik naar het stralende koppie van Zoon, en wisten we weer waar we het voor deden. En op de terugweg naar de parkeerplaats in Den Bosch konden we in het treintje.